Ironman Zurich 25 juli 2010

Zurich 25 Juli 2010

De Ironman Zwitserland, mijn doel dit jaar.
Dat de zenuwen gespannen stonden, moet ik niet vertellen. Dat kunnen jullie zo wel raden. Maar al bij al viel dat nog mee. Ik probeerde me kalm te houden. Alles verliep vlot. Ik had dan ook geluk twee mannen naast me te hebben die al meer ervaring hebben met dit soort zaken: Frederiek en Filip. Ik moet ze bedanken. Ze stelden me op mijn gemak. Niet van “ge moet da of da”, maar “alles komt wel goed”, “geen zorgen maken”, enz. En dat is ook wel zo; alles wijst zichzelf uit.

De dag voordien moest ik mijn fiets afleveren in de wisselzone. Er werd een foto genomen van mij bij de fiets om zeker te zijn dat het wel ik was die terug buiten ging met diezelfde fiets.

De dag zelf. Eerst even naar de wisselzone gaan kijken of de fiets nog volledig in orde is: bandendruk, gevulde bidons,... Alles is klaar. Ze mogen van mij de start al geven.

Maar het is wachten. Vijf minuten na de profs starten wij, om 7u00. En daar gaan we dan, 3,8km zwemmen. Als palingen in het water liggen we daar. Maar ok, ik lig goed in het water. Eigenlijk voel ik me zelfs op mijn gemak. Nu en dan wel een klopje, maar een klopje terug zet de score weer in evenwicht. Aan de eerste boei is er een kleine opstopping. Op de een of andere manier kom ik daar toch vlot door. Daarna is het genieten, want ik kan goed door zwemmen tot aan het punt waar we aan land moeten voor de tweede “loop”. Daar is het wel drummen voor een plaatsje. Die tweede ronde verloopt even vlot als de eerste. Geen enkel moment daagt paniek op. Na 1u15’59” kom ik aan land. Een tijd die voor mij beter is dan verwacht.

Op naar het fietsen. Goeie wissel, de fiets op. Het eerste gedeelte is plat en vrij snel. Ik haal daar snelheden boven de 38km/u zonder me pijn te doen. Maar het zware werk moet nog komen. Na dertig kilometer, een bocht naar links en het kan beginnen : bergop, niet mijn sterkste kant. Gevolg: afzien en tanden bijten. Ik had me voorgenomen mijn uiterste best te doen. Ik moest en zou aankomen al was het wandelend of kruipend. Het moest gewoon lukken.
Een goeie twee kilometer bergop met een hellingsgraad van 5 à 6%. Het gaat vrij goed. Ik kan het tempo goed hoog houden. Vlotter dan veel anderen, ook al word ik op mijn beurt door velen voorbij gereden.
Daarna is het wat op en neer. Aan kilometer vijftig wacht “THE BEAST”, drie kilometer klimmen aan een hellingsgraad tussen de 7 en de 9 %. Hier opnieuw gaat het - tot mijn eigen verbazing – vlot. Achter dat beest volgt een forse afdaling en nogmaals bergop: vier kilometer aan 4 tot 6%. Ik zit nog altijd goed in mijn ritme en rijd niet geforceerd. Blijkbaar kan ik mijn voornemen om goed te doseren, goed ten uitvoer brengen. In de staart van de fietsronde zit het venijn: na de afdaling richting Zürich waar ik snelheden kan halen boven de 68 km/uur, volgt HARTBREAK HILL, een tweede “beest” op het parcours. Het is een helling van anderhalve kilometer aan ca. 11%. En toch is het zalig om erop te fietsen. Volk, supporters, sympathisanten langs de weg zoals in de Tour; met hooguit een meter doorgang tussen twee oevers van mensen die roepen, schreeuwen, aanmoedigen. En als het goed gaat, maakt dat het des te beter.
De tweede fietsronde kan beginnen. De wind is komen opzetten waardoor het iets lastiger wordt. Maar dat geldt evengoed voor de anderen. En blijkbaar doe ik het zo slecht nog niet. Vele deelnemers die me de eerste ronde voorbij reden, zie ik in de eerste zone hellingen terug. Op de tweede helling (THE BEAST, remember) is het nog beter. Velen staan daar bijna stil, bij mij gaat het nog altijd vlot. Ik voel me bijna een berggeit. En het vertrouwen in een goeie fietstijd groeit. Ik had een tijd vooropgesteld van 6u15. Ik kom uiteindelijk binnen na 5u51 fietsen, helemaal niet kapot en na in de laatste beklimming 20 à 30 deelnemers voorbij te zijn gereden.

Na een goeie wissel zet ik het lopen in. Niet het beste onderdeel voor mij, integendeel. Ik stelde een looptijd van 4u30 voorop. Het mag ook wat langer duren, doordat ik beter dan verwacht gezwommen en gefietst had. Uiteindelijk wou ik binnen 12u30 over de finish lopen.

Mijn GPS-watch werkt niet door een lege batterij. Ik kan dus niet zien hoe snel ik loop of hoelang ik aan het lopen ben. De eerste loopronde gaat nog goed. Dat is toch mijn indruk. Maar de tweede loopronde begint alles al pijn te doen. ik ben ervan overtuigd dat ik niet snel meer vooruit ga. En ik ben die gels ook kotsbeu. Maar ook al verlang ik naar iets anders dan water en gels, in overleg met mijn dokter mag ik maar in de laatste ronde cola drinken, niet vroeger. En dat lijkt nog zo lang.
En op zo’n momenten is de achterban belangrijk. Langs de weg staan veel supporters: mijn vrouw, Kathy, Etienne, Kevin, de 2 Inges, Els en de kinderen… zalig en broodnodig. Kevin roept voordurend “ge doet dat goe, blijf op dit tempo”. “Allemaal goed en wel”, denk ik dan, “maar aan dit tempo zal ik al geluk hebben als ik in 12u30 binnen kom”.
Het blijft afzien tot de laatste kilometers, tot ik plots zicht krijg op een klok met de tijd :18u10. Als ik dat omreken… ben nog maar 11u10 bezig. “Man, dan ben ik helemaal niet slecht aan het lopen.” Dat besef heeft me de moed om in de laatste kilometers alles te geven. Onder een klok die een tijd van 11u23’56” aangeeft hoor ik de bijna magische woorden

YOU ARE AN IRONMAN NOW !

Nooit durven dromen. Super gelukkig loop ik over de meet, tranen in de ogen. Frederiek, die al bijna twee uur aangekomen is, komt naar mij toe om me proficiat te wensen. Ik kan niets zeggen, heb een krop in de keel. Dolgelukkig ben ik. Wat een avontuur, met een resultaat om tevreden over te zijn: 38 ste in mijn reeks en 974 overall.

Nog even dit :
Ten eerste, dank aan mijn vrouw om mij te steunen tijdens de trainingsperiode met vele uren weg van huis.
Ook een grote dank aan mijn coach, Romano, die me goed heeft begeleid vanaf mijn eerste stappen in de traitlonsport, naar verleden jaar een belangrijke “test” in Stein (2/3 afstand) tot en met nu een volledige afstand Ironman. Bedankt voor de aanmoedigingen als ik het even lastig had, om me in te tomen als ik te veel wilde trainen, voor het voedingsadvies, en zo veel meer. Vriend, het is gelukt… en hoe!